Sacristie: Oude gebruiken
Buitenkant
Opvallend aan de buitenkant zijn de contouren van een afdakje goed zichtbaar, alsof er nog iets ge-weest is dat afgedekt diende te worden. Waarschijnlijk heeft hier het angelusklokje gehangen, dat door een geestelijke werd geluid.
Het Angelus voluit “Angelus Domini” de Engel des Heren, is een katholiek gebed dat van oudsher driemaal daags gebeden wordt: om zes uur ‘s morgens, twaalf uur ‘s middags en zes uur ‘s avonds. Waar voorheen de gelovigen hun werkzaamheden stopten om te bidden is het ritueel grotendeels in onbruik geraakt. Het gebed werd aangekondigd door het luiden van een kleine klok, het angelusklokje.
Hierbij werden drie slagen op de klok gegeven waarna een aanroep met “Wees gegroet Maria” werd gebeden. Nog tweemaal volgden drie slagen op de klok met een nieuwe aanroep en Weesgegroet. Tenslotte werd de klok gedurende twee minuten geluid en werd een afsluitend gebed gebeden. Hoewel bovenstaande niet veel meer voorkomt, laat een groot aantal kerken nog wel een klok op de ge-noemde tijden geprogrammeerd enige tijd luiden.
De sacristie werd gebouwd om belangrijke kerkelijke goederen van waarde te bewaren. Zodoende waren er geen ramen en deuren wenselijk want zo werd de verleiding om in te breken juist vergroot. Bovenin hebben waarschijnlijk wel zogenaamde weerraampjes gezeten. Deze openingen waren er voor om ruimtes van een beetje licht, maar vooral van de nodige ventilatie te voorzien. Vaak zaten ze onder een dakrand en waren zo klein dat niemand er door heen kon komen. Ook regen en andere weersin-vloeden konden niet makkelijk naar binnen. Later toen de sacritie werd gebruikt als schooltje zijn er waarschijnlijk wel ramen in aangebracht. In de kerkboeken staat dat er in 1750 glas wordt vervangen in de kosterije aan de kerk en de kerkruimte zelf. Van begin 18e tot begin 20e eeuw heeft de sacristie dienst gedaan als kosterswoning. Na 1923 is er een deur aangebracht aan de westzijde, zo laat ons een foto uit 1952 zien. Bekend is, dat helemaal onderin een ruimte was waar de kerkenraad toendertijd vergaderde. Tijdens de restauratie van 1953 zijn de ramen weer hersteld en extra vensters aange-bracht. De deur aan de westkant verdween en aan de noordkant kwam er eentje voor in de plaats.
Colofon
Boek geschiedenis martinikerk
